Сепарацыя: як выбраць «хачу» замест «мушу»

Якія прыкметы таго, што я не прайшоў/-ла сепарацыю?

Ну, напрыклад:

• празмерная залежнасць ад чужога меркавання
• сузалежныя стасункі
• хранічнае пачуццё віны
• патрэба даказваць усяму свету, што вы можаце
• неразуменне, чаго вы хочаце ад жыцця і чаго яно чакае ад вас
• немагчымасць казаць «не», разумець і абараняць свае межы
• патрэба заўсёды даказваць сваю правату
• адчуванне сябе ахвярай і страх узяць адказнасць за сваё жыццё
• бясконцыя цяжкасці ў рамантычных стасунках
• немагчымасць зарабляць дастаткова
• нізкая самаацэнка
• нараджэнне дзяцей, каб парадаваць бабулю з дзядулем
• пражыванне ідэнтычнага сцэнара, як у бацькоў
• ці, наадварот, страх быць падобнымі да іх
• перманентная трывога за здароўе і эмацыйны стан бацькоў
• жаданне іх перарабіць
• звышдоўг перад бацькамі
• пражыванне з бацькамі ў дарослым узросце (у нашым культурным асяроддзі)
• прыярытэт на бацькоўскай сям’і, а не ўласнай (прывет, агарод па выходных!)
• фінансавая залежнасць ад бацькоў

Спіс, як бачыце, даволі доўгі, і яго можна працягнуць. Але калі абагульніць — гэта адсутнасць паразумення сябе як цэласнага асобнага чалавека са сваімі пачуццямі і жаданнямі.

Няпройдзеная сепарацыя — гэта не толькі пра стасункі з бацькамі?

Вядома, мы можам быць не сепараваныя, напрыклад, ад калектыву, працы. І нават ад краіны. Але калі мы пачнем капаць, то ўсё роўна прыйдзем да бацькоў як першапрычыны.

Пераехаў у іншую кватэру/горад/краіну — значыць сепараваўся?

Фізічная сепарацыя — гэта аснова. У той жа час вы можаце збегчы хоць у Антарктыку, але возьмеце з сабой эмацыйныя кручкі, якія не дадуць вам спакойна жыць і цешыцца пінгвінамі.

Ці спрыяе сепарацыі абмежаванне/перапыненне кантактаў з бацькамі?

Сепарацыя ад бацькоў не азначае прыпынення ці абмежавання стасункаў: наадварот, менавіта пасля сепарацыі можа наступіць новы этап узаемаадносін бацькоў і дзяцей як дарослых самастойных асоб. Гэта найлепшы сцэнар. Але так, бываюць выпадкі, калі разумней за ўсё спыніць стасункі як мінімум на нейкі час.

Ок, я адчуваю, што патрабую сепарацыі. Што рабіць? Як дапамагчы сабе «падарослець»?

Запісацца на тэрапію:)

І там навучыцца:

• сябраваць са словам «не»
• распазнаваць маніпуляцыі і супрацьстаяць ім
• разумець і выражаць свае пачуцці
• абапірацца на свае каштоўнасці і сэнсы-
• казаць прама, калі вам нешта не падабаецца
• паважаць свае і чужыя межы
• прымаць бацькоў такімі, якія яны ёсць
• прапісаць свае каштоўнасці і мэты ў жыцці, перачытаць і выкрэсліць не вашыя
• знайсці тое, што вам падабаецца ў жыцці
• стаць фінансава незалежнымі: пачаць самастойна зарабляць і жыць асобна
• прызнаць, што ажыццявіць усе мары бацькоў і апраўдаць іх чаканні вы не зможаце і, галоўнае, не павінны

І самае галоўнае — прыняць той факт, што іншага дзяцінства і іншых бацькоў не будзе. Разам з гэтым адпусціць надзею, што вы даатрымаеце ад іх тое, чаго не атрымалі раней. Цяпер вы той самы чалавек, які павінен будзе сябе далюбіць.

Як несепараванаму чалавеку пачаць будаваць межы ў камунікацыі з бацькамі і не трыгерыцца на іх крытыку, маніпуляцыі ці патрабаванні вырашаць іх праблемы?

Адмаўляць і вытрымліваць усе пачуцці, якія будуць уздымацца на маніпуляцыі кшталту «ты дрэнная дачка/сын». Вы не адказныя за пачуцці дарослых людзей, нават калі гэта вашыя бацькі: сталыя, хворыя, любыя. Вы не павінны вінаваціць сябе, калі яны не задаволеныя вамі. Прычына іх негатыўных эмоцый — іх уласныя праекцыі і чаканні, якім вы не абавязаныя адпавядаць, таму што ў вас сваё жыццё, якое адрозніваецца. Ім давядзецца спыніць перакладваць на вас адказнасць за свае эмоцыі і навучыцца спраўляцца з імі самастойна. Але хутчэй за ўсё гэта вам прыдзецца перастаць браць гэтую адказнасць на сябе.

Сепарацыя дапамагае нам знайсці свой почырк, аўтэнтычнасць. Як майстар з кавалку гліны вырабляе твор, так і сепараваны чалавек вырабляе сваімі рукамі сябе як мастацтва.

Поспехаў!