8 галасоў у беларускай музыцы, якія зачэпяць за жывое

Руся пачынала ў рок-гурце Indiga, і ўжо тады ён вылучаўся на фоне астатняй беларускай альтэрнатывы найперш вакалам. Гэта былі аўтарскія тэксты і мелодыі, цяпер яна занурылася ў фальклор і стала тварам ды голасам электроннага праекта Shuma. Самае цікавае, што нават калі Руся гуляе на фолькавым полі, то не губляе індывідуальнасці, а працягвае заварожваць, толькі гэтым разам з прымяненнем сучасных і старажытных чарадзейскіх практык.

Наогул, моцнымі фольк-вакаламі розных гатункаў Сойку не здзівіць. Адзін толькі голас Алега Хаменкі з гурта «Палац» чаго варты. Але Іван Кірчук, як у складзе «Троіцы», так і аднаасобна — гэта глыба, валун, які, здаецца, быў у беларускай музыцы заўсёды, яшчэ з постледавіковых часоў. Ён сядзіць на пачэсным пасадзе, і мы з павагай азіраемся на ўсё, што ён робіць. Шаман, вясёлы сусед на застоллі, царскі рэкрут і маркотная дзяўчына, якую аддаюць замуж у чужы край — Іван Кірчук пераўвасабляецца, як чараўнік з краіны Оз, а мы і радыя падманвацца.

У менскі перыяд спявала ў соўл- ды фанк-гурце Dee Tree, пасля сольна эксперыментавала з электронікай. Цяпер выступае як кампазітарка і фронтвуман у берлінскай фармацыі з назвай KOOB. Спевы Дэле — гэта непаўторны аўтарскі мікс джазавай падачы, соўл-вакалу з традыцыйнай беларускай манерай. Усё гэта гучыць, быццам паходзіць адначасова з усіх культураў планеты Зямля, але пры гэтым вельмі па-роднаму.

Пранізлівы і непаўторны голас гурта Nizkiz — Аляксандр Ільін здольны сваім тэмбрам натхняць, дарыць надзею, выклікаць сум або настальгію (некалі хутчэй фантомную, цяпер для многіх сапраўдную). Духаўздымальных, стадыённых паводле сутнасці спеваў так бракуе беларускай музыцы.

Патрэй — адзін з нешматлікіх, хто на мяжы 80-90-х спяваў не толькі гора ды бяду, але і надзею. Быў фронтмэнам ULIS літаратна некалькі гадоў, падарыў свой голас дзвюм галоўным кружэлкам гурта («Чужаніца» і «Краіна доўгай белай хмары»), ён мог спяваць проста, адкрыта, трапляючы ў самую цэль, потым перайсці на паўшэпт і стогн параненай душы, і раптам выдаць дзікі вокліч, вастрэйшы за Бонаўскі.

Часам бывае, што вершу на паперы не верыш (не ў выпадку з гэтым тэкстам, праўда), а потым слухаеш тыя ж словы, праспяваныя голасам Касі, і здараецца магія: яна, быццам трохі ахрыплы, перапоўнены горкім досведам праваднік, вядзе цябе па радках і сапраўдных сэнсах. Камоцкая проста сама з акустычнай гітарай ці ў межах гурта Novaje Nieba быццам прачыняе патаемныя вымярэнні і глыбіні непадробнага надрыву, і для гэтага ёй не патрэбныя экзальтаваныя крыкі.

Вакал Светы Бень можна пачуць на запісах легендарнага кабарэ-бэнду «Серебряная свадьба», а цяпер на сольных выступах і ў дуэце з элеткроншчыцай Галяй Чыкіс. Бенька не проста мае запамінальны тэмбр голасу, але па-майстэрску карыстаецца сваім рэжысёрскім ды акторскім досведам. Яна не проста прыгожа распявае рандомныя словы, а выбудоўвае драматургію кампазіцыі, вывярае інтанацыі і акцэнты, кожная песня ператвараецца на маленькі спектакль, які ты пражываеш разам з ёй.

Шматаблічны Сяргей Пукст як вакаліст найбольш раскрываецца ў межаш гурта Pukstband і калі выступае сольна ці дуэтам з бубначом. Рэзкія пераходы ад мяккіх фальцэтаў і ласкавых раскацістых меладычных хадоў, якія ахінаюць сталёвай халоднасцю, да раптоўных гістэрычных гарачых зрываў. І як жа без фірмовых Пукстаўскіх прыгаворак а-ля рок-зорка: «юр-май-лав, юр-май-бэйбі»…