У арнаментальнай кампазіцыі аднаго ручніка захавалася фармальная паслядоўнасць розных знакаў. Іх ўзрост — да некалькіх тысяч гадоў. У гэтай паслядоўнасці знакі змяняюцца ці супрацьстаяць адзін аднаму. Яны растуць і ўскладняюцца. Атрымліваюць унутранае ўскладненне і «прарастаюць» вонкі. Што ляжыць у аснове іх перамен і фіксацыі гэтага развіцця?
Гэтыя ж майстрыхі яшчэ ў 1980-х памяталі старадаўнія назвы ўзораў: вядзьмедзі, веряб’і, казлы, елкі, лапы, крючча — усяго каля 200 тэрмінаў на розныя тэмы атрымалася запісаць.
Калі дапусціць, што ў аснове «правільнага ручніка» і ўспрыманні прыгажосці ляжаць архаічныя сэнсавыя значэнні, то можна разглядзець шэраг паралельных тэкстаў. Пра перамены года, паслядоўнасць земляробчых дзеянняў на зямлі… То бок, гэта мадэлі прасторы-часу. Каляндар? Прыходзьце разам разабрацца ў гэтым на куратарскай лекцыі.
Лектарка — Галіна Нячаева, намесніца дырэктара Веткаўскага музея. Мова лекцыі — руская.
Любое размяшчэнне матэрыялаў на іншых рэсурсах неабходна ўзгадняць з праваўладальнікамі.
Па ўсіх пытаннях звяртайцеся на sojka.editors@gmail.com